Ziekenhuizen en psychiatrische klinieken zijn gestolde besluitvormingsprocessen, momentopnames in de ontwikkeling van de organisatie, de medische wetenschap, technologie, de interactie tussen gebruikers en beheerders. Die ontwikkeling kent geen einde.

Wie zich hierin interesseert komt in een onwaarschijnlijk fascinerend spel terecht. Waar het op aankomt is het maken van keuzes. Die weerspiegelen belangen, wensen, meningen, strategieën – met andere woorden: verantwoordelijkheden. Consultancy- en managementbureaus proberen het spel te structureren. Ze maken gebruik van modellen en protocollen, maar die mogen niet als rookgordijnen dienen waarachter managers voor hun keuzes en verantwoordelijkheden wegvluchten.

Het stimulerende van CEAN is het vermogen en ook het lef om ingewikkelde processen tot eenvoudige keuzes terug te brengen. Is het ziekenhuis er voor het profijt, voor het gemak van de staf, voor het welzijn van de patiënt? Wie bepaalt wat? Welke consequenties zijn eraan verbonden? Alle betrokkenen worden luid en duidelijk op hun verantwoordelijkheden gewezen. Dat alles tegen de achtergrond van een gemeenschappelijke overtuiging: de zorg kan beter en goedkoper, en architectuur kan daarbij een substantiële rol vervullen. Daar raakt het werk van de architectuurtheoreticus aan dat van de consultant en het managementbureau.